|
Najbardziej spektakularną część Sienkiewiczowskiej "Trylogii" Jerzy Hoffman zaadaptował w duchu tradycyjnej interpretacji dzieła "ku pokrzepieniu serc", kładąc szczególny akcent na wewnętrzną przemianę bohatera, Andrzeja Kmicica, który z watażki i awanturnika staje się wzorem odwagi i patriotyzmu. W "Potopie" zagrała cała czołówka polskich aktorów. W rolach pierwszo- i drugoplanowych wystąpiło łącznie blisko czterystu aktorów i tysiące statystów. Realizacja filmu to jedno z największych przedsięwzięć produkcyjnych w dziejach polskiej kinematogarfii. Ekranizacja powieści Sienkiewicza jest już trzecią z kolei - pierwsza powstała w roku 1912, druga w 1915. Nad scenariuszem wspólnie pracowali Jerzy Hoffman, Adam Kersten i Wojciech Żukrowski, sceny historyczne konsultowane były z całym sztabem naukowców. Obszerne partie filmu nakręcono w Związku Radzieckim - w okolicach Mińska zbudowano Wodokty, Wołmontowicze i Lubicz, pod Kijowem w dorzeczu Dniepru zrealizowano wiele scen bitewnych. Przygotowano 23 tysiące kostiumów i tysiące rekwizytów. Ogromną kolubrynę wykonano w elbląskim "Zamechu". Część I: Lata 1656-1660, okres najazdu szwedzkiego na Polskę. Zaręczony z Oleńką Billewiczówną chorąży orszański Andrzej Kmicic opowiada się początkowo po stronie kolaborującego ze Szwedami potężnego rodu magnackiego Radziwiłłów. Uznany przez szlachtę i narzeczoną za zdrajcę, zaczyna poniewczasie rozumieć, że Radziwiłłom chodzi nie o dobro ojczyzny, ale o własne interesy, w tym także objęcie polskiego tronu. Kmicic porywa księcia Bogusława Radziwiłła, by zawieźć zdrajcę przed oblicze króla Jana Kazimierza i w ten sposób odkupić winy. Ale Bogusław rani go ciężko i umyka pogoni. Część II: Doszedłszy do zdrowia Andrzej Kmicic udaje się z Soroką i Kiemliczami, pod przybranym nazwiskiem Babinicz, do Częstochowy. Broni przed Szwedami klasztoru Jasnogórskiego. Dostaje się do niewoli, z której ucieka na Śląsk, pod rozkazy Jana Kazimierza. Omal nie ginie broniąc króla podczas bitwy w wąwozie. Wyznaje królowi swoją przeszłość, wyjawia prawdziwe nazwisko i zostaje zrehabilitowany. Odtąd na czele królewskiej chorągwi bierze udział w kolejnych bitwach ze Szwedami. W bitwie pod Prostkami stacza pojedynek z księciem Bogusławem i bierze go do niewoli. Ciężko ranny w czasie następnej bitwy pragnie umrzeć w rodzinnych stronach. Widok ukochanej Oleńki dodaje mu sił i chęci do życia. Dziewczyna dopiero teraz dowiaduje się, że kocha bohatera, a nie zdrajcę. |
